In september 2016 verscheen met Elke dag angst mijn geschiedenis van de V-bommen, met een uitgebreid hoofdstuk over de Rex. Meer info vind je via deze link.
Meer info over de inslag op de Rex, vind je via deze link.
Op 16 december 1944 bezocht Camiel De Vree (°1929, Antwerpen) met zijn vriend Raymond de Antwerpse bioscoop Rex. De twee gingen de Amerikaanse kaskraker The Plainsman met Buffalo Bill te bekijken: ‘Het was alsof ik een voorgevoel had, want toen we toekwamen, merkte ik nog op: “Hotel Beaulieu ziet er nogal een stevig gebouw uit, als er iets gebeurt, kunnen we langs daar vluchten.” Binnen zat er al veel volk. Wij namen plaats op de begane grond, op de achtste rij. Ik zat op de hoek, Raymond zat naast mij. De film liep reeds tegen het einde. In die tijd kon men binnenkomen wanneer men wou, want een film werd steeds herhaald. Na een tijd stond de man naast Raymond op. Wij zijn toen elk een plaats opgeschoven, want voor ons zaten twee grote Engelse militairen die mijn zicht een beetje belemmerden. Rond 15u15 was Buffalo Bill aan een paal vastgebonden, maar hij had zijn revolvers nog. Net op het moment dat hij die wou trekken, viel de V2.’ Om 15u23 barstte de hel los.
Als je een filmpje meepikt in de UGC op de De Keyserlei, denk dan even aan wat er zeventig jaar geleden gebeurde. Bijna onzichtbaar, op de grond in de zij-ingang staat een herdenkingsmonument voor de V2 op Cinema Rex
‘Het balkon viel in’, vervolgt Camiel. ‘Een zware balk viel net tussen ons twee in. Na het instorten van het gebouw volgde er een doodse stilte van ongeveer 30 seconden. Ik zat met armen en benen geplooid en volledig klem tussen de brokstukken. Er hing enorm veel stof. Raymond begon hardop te bidden, waarop ik hem aanmaande om te zwijgen omdat hij anders zou stikken in het stof. Een halfuur zaten we stil en spraken we geen woord meer, tot het stof stilaan optrok. Toen zag ik boven mij een opening, waardoor ik de buitenlucht kon zien. Ik begon te wroeten en wringen om mijn armen en benen los te krijgen. Na een tijd was mijn linkerarm vrij. Ik voelde aan mijn wang, want die was warm en aan mijn lippen kleefde de smaak van bloed. Met mijn vrijgekomen arm voelde ik dat er lang haar over mijn schouder hing. Ik probeerde dat opzij te duwen en ontdekte dat ik een afgehakt hoofd van een vrouw vasthad. Dat was waarschijnlijk van iemand die op het balkon had gezeten. Ook de Engelse militairen, die naast en voor ons zaten, waren dood.’
De V2 verwoestte de bioscoop volledig.
Op miraculeuze wijze overleefde Camiel het drama. Zijn vriend Raymond zat nog vast in het puin: ‘Voetje voor voetje kroop ik langs stoelen en puin omhoog, tot ik langs het gat naar buiten wist te ontsnappen. Ik stond boven op het puin, op de plaats waar daarvoor het projectiescherm was. Ik zag hoe ook een Engelse militair uit het puin kroop. Met z’n handen sloeg hij zoveel mogelijk stof van zijn kledij, hij bekeek mij, glimlachte, stak zijn duim omhoog en grijnsde: “Keep on smiling!” Brandweerlui en de luchtbescherming hadden hun zoektocht naar overlevenden al aangevat. Aan een van hen wees ik aan waar Raymond geklemd zat. Hij verzekerde me dat ze onmiddellijk het nodige zouden doen.’ Gerustgesteld dat zijn vriend in veilige handen was, wilde Camiel zo snel mogelijk naar huis. Hij liet zich van een balk naar de straatkant glijden. Enkele Britse vrouwelijke militairen zagen hem de Leien oversteken: ‘Ik hing vol stof en bloed. Zij namen me mee naar de toiletten, waar ze ontdekten dat ik een hoofdwonde had. Ze pepten me op met een kop straffe koffie en een kleine cognac.’
De tot puin herleide Cinema Rex.
Nadat de Engelse meisjes hem wat hadden opgelapt, nam Camiel de tram naar huis. Tot ieders verschrikking oversteeg plots het akelige geluid van een V1 het gerammel van de tram: ‘We stopten en iedereen stapte uit om beschutting te zoeken. Toen pas kreeg ik echt schrik. Veel mensen lagen plat in de goot. Ik stond onder een boom in het midden van de Leien. Gelukkig vlogen de bommen voorbij en stapten we terug op de tram.’ De terreur hield die dag aan. Om 16.35 uur sloeg de V-bom die Camiel had gehoord in aan de Deurnsebaan in Merksem en doodde drie mensen. Exact een halfuur later viel er een nieuwe bom, ditmaal in de Twee Netenstraat: 71 mensen kwamen daarbij om het leven. Bebloed en onder het stof holde Camiel van de tramhalte naar huis. Daar vond hij zijn moeder samen met die van zijn vriend Raymond: ‘Zij waren in alle staten. Ik riep direct dat we nog allebei in leven waren, maar dat ze Raymond nog uit het puin moesten halen. Mijn moeder bracht mij naar de apotheker, die de hoofdwonde verzorgde. Mijn handen waren geschaafd en onder mijn kleren op de blote huid van mijn rug zat een grote steen. Maar voor de rest was ik oké. ’s Avonds kwam men de ouders van Raymond verwittigen dat hij in het ziekenhuis lag en dat zijn enkel op twee plaatsen gebroken was. Hij had die zware balk op z’n voet gekregen.’ Camiel en Raymond wisten aan de dood te ontsnappen. Deze bominslag was de dodelijkste uit onze geschiedenis. Het toeval dat een overvolle bioscoopzaal werd getroffen, had het leven gekost aan 271 burgers en 296 geallieerde soldaten. ‘Vandaag zijn Raymond en ik nog altijd vrienden’, sluit Camiel zijn relaas af, ‘en komen we wekelijks samen voor een babbeltje en om herinneringen op te halen.’ 
Raymond en Camiel in 2009. Raymond overleed afgelopen zomer.
Meer lezen? Lees Zo was onze oorlog !! (info via deze link)
Pieter Serrien 
Ook in Gent is er een V-bom gevallen (wijk Brugse Poort) op zondag 17 december 1944 rond 21u. Ik was toen 7 jaar oud. Ik zou daar graag artikels over lezen in de krant van toen, maar weet niet hoe ik daaraan moet komen.
Ik ken de inslagen in Gent. Ooit heeft niemand minder dan Jef Geeraerts er ooit iets over geschreven.
Zijn getuigenis staat in mijn boek Elke dag angst.
Voor de krantenartikels verwijs ik graag door naar het stadsarchief of de stadsbibliotheek van Gent. Daar zal je zeker kranten uit die periode kunnen lezen. Maar over de V-bommen zal je zo goed als niets vinden, want er was over heel België een censuur ingesteld voor alle artikels, radio en zelfs persoonlijke documenten over de V-bommen. Dat deed de Belgische overheid op vraag van de geallieerden, die zo wilden vermijden dat de Duitse spionnen konden ontdekken of de V1’s en V2’s doel hadden getroffen.
Ook dit verhaal over de censuur wordt uitvoerig in mijn boek Elke dag angst verteld.