Nu overal te koop! Zie hier rechts =>
Een van de twaalf getuigen van Kinderen van de Holocaust
**** ‘knap werk’ ‘aangrijpend ooggetuigenverslag’ ‘door Serrien voorzien van ruimere, broodnodige context’ – Het Nieuwsblad
‘Een verbijsterend levensverhaal op een kruispunt in de wereldgeschiedenis’ – Herman Van Goethem
‘Eva Fastag is het geheugen van Dossin’ – Laurence Schram
‘Indringend’ ‘fysiek fragiel, maar scherp van geest’ – NRC
‘Een pakkende getuigenis’ – HLN
‘Een uniek verhaal’ – Kerk en Leven
‘Ik heb de getuigenis van Eva gelezen, met ontroering herlezen en ik blijf er over nadenken’ – Bertje Ureel, kind van het verzet
‘Hallucinant. Waarom? Omdat dit geen fictie is’ – Jan Stevens op Boekensite.gent
‘Interessant, instructief, boeiend en belangwekkend’ – Mensen zijn Media
‘In één ruk uitgelezen. Heel boeiende getuigenis van een nog steeds alerte pientere dame van 102 jaar jong. De afwisseling getuigenis en toelichting is een zeer geslaagde structuur.’ – Marc Michiels, auteur Transport XX
‘Spannend, boeiend en interessant, instructief en adembenemend tot de laatste bladzijde’ – het Humanistisch Verbond
De typiste van Dossin
De Joodse Eva Fastag was 25 jaar toen ze in juli 1942 bij de eerste Jodenrazzia in Antwerpen werd opgepakt. Ze belandde eerst in Breendonk en na vijf dagen in het net opgerichte verzamelkamp Dossinkazerne in Mechelen. Daar dwongen de Duitsers haar om de transportlijsten op te stellen voor de deportatie van Joden uit België naar Auschwitz-Birkenau. Meer dan 25.000 mannen, vrouwen en kinderen werden gedeporteerd. Minder dan 5 procent overleefde… Waar ze kon pleegde Eva verzet, maar ze kon niet vermijden dat ook haar familie werd gedeporteerd. Ik reisde naar Israël om er de unieke getuigenis van deze 102-jarige op te tekenen en geef historische duiding bij haar oorlogsverhaal.
Een tweede ‘laatste getuige’ na het succes van Louis Boeckmans!
Lees hier het eerste hoofdstuk!
Lees hier hoe het boek tot stand kwam
Bekijk via deze link zes fragmenten uit het interview
Correcties
Zoals in elk boek zijn er enkele fouten in het boek geslopen. Hieronder zijn de belangrijkste opgesomd:
- p. 26: Villa Altol was een Joodse vakantiekolonie in Kapellenbos (in het Noord-Antwerpse Kapellen), niet in Kapellen-op-den-Bos.
- p. 67: Het verhaal van de vlucht van Rachel en Sarah is niet helemaal juist herinnerd door Eva. Zo was de échte Justina De Jongh geen vriendin, maar wel de poetshulp van de familie Beckmann.
Jammer genoeg zijn ook enkele afbeeldingen niet altijd doorgekomen. Onze excuses hiervoor. Hierbij een van de knapste kunstwerken over Dossin, die te donker was geprint.
He Pieter, ik kijk vol ongeduld uit naar je volgend boek, als dat net ze sterk is als je vorige.. Top man. Dat is de eerste boek in mijn leven dat ik 2 maal gelezen heb, dus ik hoop snel weer te kunnen genieten. Alle succes en tot snel. Groetjes Dirk
Beste Pieter,
Uiteraard ga ik je de komende periode ‘volgen’. Complimenten voor de gedegen onderzoeken en daaruit voortvloeiende boeken. Het oorlogsgeweld is en blijft een onderwerp wat wij niet mogen vergeten. Jouw boeken zijn voor mij een zeer waardevolle aanvulling en lees alles met grote aandacht en de daarmee gepaard gaande ellende.
Vriendelijke groet,
Erwin José
Sehr berührt davon, das liebe Gesicht von Eva hier wieder zu sehen, möchte ich Ihnen, cher Pieter Serrien, dafür danken, dass Sie die Tapferkeit und Courage dieses Frauenlebens in Ihrem Buch würdigen. Alles Gute für Ihre Arbeit! Liebe, verehrte Evi: bis 120 Jahr! Sei gesund!
Rita Breit
Beste mijnheer Serrien, weeral knap gewerkt. Misschien maak je binnenkort een paper over de Joodse babytjes die tijdens de tocht tussen het Mechelse station en kazerne Dossin in de kijkmenigte afgelegd werden. Deze boorlingen belandden meestal in het weeshuis in de Van Hoeystraat om er, onder de hoede van de nonnetjes, vooralsnog ‘goede katholieken’ van te maken. De moeder van mijn kinderen is zo iemand. Camillus Breugelmans
Bedankt voor het aangrijpend boek. Ik heb het boek in één ruk uitgekezen maar vraag me af hoe het komt dat ik die dame van ergens ken en ik kom nooit in Brussel, ik woon in Antwerpen.
Wat een beklijvend boek ! Het liet me niet meer los… ik woon vlakbij Kazerne Dossin en ik zal deze plek nooit meer met dezelfde ogen bekijken… Dank je wel, moedige Eva, om je verhaal te delen. Het zal nooit vergeten worden. En natuurlijk ook een dankjewel aan Pieter om het zo mooi op te tekenen! Warme groeten !
Dag Pieter
Wat een boek, mijn beste.
Graag wil ik je vragen of dit bericht bij Eva mag terechtkomen.
Wat een moedige Dame. Dame met een hoofdletter.
Wat een leven.
Met ingehouden adem heb ik je boek gelezen. De passage waar het over de onwetendheid waar Eva`s familie is gebleven en wat er mee gebeurd is.
Lijkt mij een zo zware belasting een onmogelijke belasting die je je leven lang meedraagt. Ik denk dat je altijd een stille hoop blijft houden van “misschien”. Geen antwoord krijgen op deze onmenselijke onzekerheid? Ik moet er niet aan denken.
Hoe onmenselijk de Duitser was met het kindje dat niet stil te krijgen was en daarom tegen de trein gooide. Kippenvel. Beesten zijn het.
Pieter ik heb de oorlog niet meegemaakt. Wel ken ik de verhalen van mijn vader moeder, schoonouders en mij tante Nonnetje uit Indië.
Zoals jij en Eva dit boek hebben opgemaakt is uitzonderlijk pakkend en met gevoel gedaan, je wordt opgezogen in het verhaal. Ik heb laatst ook de serie gevolgd op de Belgische televisie.
Ontroerend !!!!
Diep en diep respect voor Eva Fastag. Ik vind haar een moedige vrouw. Hopelijk blijft ze nog lang onder ons en wil ze haar verhaal dat telkens toch weer pijn moet doen om te vertellen. Dit boek draagt ertoe bij dat het niet verloren gaat. We mogen dit nooit, maar dan ook nooit meer laten gebeuren. We deze holocaust dan ook nooit vergeten.
Pieter, ik bewonder je moed en de kracht die je in schrijven hebt gelegd. De woorden van Eva denderen nu nog steeds bij mij na.
Goed verwoord. Dankjewel.
Diep bewondering
Breda, 29 juni
Ad Graumans
Aan Eva: wat een moed, wat een kracht, om die dingen te doen wat je gedaan hebt, in gevangenschap. En daar nadien mee verder te moeten leven. Praat nog maar met je dochter, nu het nog kan.
Aan de auteur: aangrijpende lectuur, heel mooi ‘samen’ gebracht in Eva’s getuigenis en jouw overzichtelijke aanvullingen.
Ik kan mij helemaal vinden in uw reactie.
Wat een lieve en mooie dame.
Die gebeurtenissen zijn vaak te aangrijpend om verder te lezen. Wat een waanzin. Mijn familie woonde een tijdje in de Herentalsestraat in A’pen. Daar en in de omgeving woonden nogal wat Joden (ook nu is de buurt populair bij Joden). Velen waren eerder arm. Minder bekend is dat vóór de razzias nogal wat Joden werden misleid. Zij zouden een betere toekomst krijgen elders. En zo waren er ook Joden die met hun gezin en bagage naar het Centraal Station trokken. Grootvader die zaken had gedaan in Duitsland gruwde hiervan. Hij had geen vertrouwen in de Duitsers. Waren die Joden onwetend over de Duitse bedoelingen?