‘Het was 10 mei 1940 toen mijn zussen en ik op straat stonden te juichen. We zagen vliegtuigen overkomen en hoorden dat het oorlog was. Wij wisten niet wat oorlog was en waren blij dat we die dag niet naar school moesten. Onze pret was van korte duur, want we moesten sjaals breien voor de soldaten en enkele dagen later besliste mijn vader dat we, net als vele anderen, zouden vluchten.’
Dit schreef Marjolein in haar verslag toen ze in januari 2010 haar oma interviewde voor een project dat ik begeleidde in het Tweekansonderwijs Antwerpen.
Toen ik een half jaar geleden van WPG Uitgevers de opdracht kreeg om een boek te schrijven over het dagelijkse leven tijdens de Tweede Wereldoorlog, besliste ik al snel dat ik opnieuw een publieksproject wilde uitdenken. Een boek schrijf je niet alleen. Ik wil samen met mensen zoals Marjolein op zoek gaan naar de verhalen van toen.
Zo groeide stilaan het project ‘Zo was onze oorlog’. Scholen, getuigen en allerlei vrijwilligers worden opgeroepen om de geschiedenis van het dagelijkse leven tijdens de oorlog te bewaren. Ze schrijven hun ervaringen neer, ze interviewen en ze verzamelen verhalen uit hun omgeving.
Pieter Serrien 
Mooi initiatief.