Na het verschijnen van Elke dag angst (meer info), deelde ik op mijn 
website een lijst van alle dodelijke V-inslagen in België en Nederland. Regelmatig publiceer ik een of meer verhalen achter de opgelijste V-bombardementen. Hieronder vind je de zevende reeks van tien verhalen. De link naar het verhaal vind je door op de plaats te klikken.
- 8 juli 1944: V1 op Eernegem, eerste dodelijke V-bom op België (aanvulling met docu Ten oorlog: de bevrijding van Vlaanderen)
- 19 oktober 1944: V2 op Borgerhout (en het dramatische verhaal van aalmoezenier Van Laerebeke)
- 26 oktober 1944: V2 op Hoboken (2 doden, met bijzondere getuigenis exact 75 jaar later…)
- 2 november 1944: V1 in Mortsel (met aangrijpende gefilmde getuigenis)
- 12 november 1944: V1 op Schoten (met een bijzonder familieverhaal)
- 16 november 1944: V1’s op Deurne
- 25 december 1944: een V2 op kerst op het Kiel
- 16 januari 1945: V2 op de Antwerpse Steenbergstraat (58 doden, enkele nieuwe foto’s (onder meer van een stuk van de V2 zelf!))
- 3 maart 1945: V2 op Denderbelle (4 of 5 doden, waarvan de meesten uit één familie…)
- 8 maart 1945: V1 op Sint-Jozefziekenhuis in Mortsel (31 doden, nu met een herdenkingspaneel)
Pieter Serrien 
In de late namiddag van 19 januari 1945 krijgt mijn grootmoeder, Emilie Duray in de Minderbroedersrui het bericht dat haar man, Joseph De Jonge, slachtoffer is van de V2-bom inslag op Petrol Zuid in Antwerpen. Er zijn documenten van. dat was niet de enige impact van V bommen op dat gezin. mijn vader zat in de Rex en overleefde het. Het verhaal met foto’s en documenten uit’ ’44 staat op mijn Facebookpagina. –> https://www.facebook.com/pit.dejonge
Ik zoek nog verder naar om het REX ticket dat in de ca 65 dagboeken ‘ergens’ gecatalogeerd zit.
Maar ook de rol van mijn andere grootvader, Eduard Storms, die voor de opruimingsdienst werkte nadat hij uit krijgsgevangenschap is teruggekeerd. Die heeft hij vl. getekend maar ook in zijn talloze dagboeken genoteerd.
Beste groeten
Pit De Jonge
Beste , ik heb zojuist de lijst van inslagen bekeken van het luikse , er staan er ook bij van zuid limburg , die wat bij in de straat achter de klooster muur is gevallen ( recht in een populier gevlogen , aldus wijlen mijn grootmoeder !!! ) staat er niet bij vermeld , alsook die van het naast liggende dorp jesseren , die recht tegenover de school viel , maar godzijdank niet ontplofte doch openscheurde , ik moet u wel vertellen dat geen enkel slachtoffer viel bij deze 2 inslagen !!!
Mijn ouders waren jong, drie jaar gehuwd en woonden in Brasschaat. Toen een gewone plattelandsgemeente. Veel Duitse V bommen die bedoeld waren voor de Antwerpse haven vielen in een groot gebied rond de haven. Gebrek aan preciezie. De Duitsers wilden niet dat de haven in handen viel, bruikbaar, van de geallieerden. De V1 hoorde je komen. De V2 haast niet. Toen de V1 kwamen en ook Brasschaat troffen vluchten mijn ouders en grootouders de kelder in. Ook de hond (een fox ??) kende die routine.
Op een dag liep mijn moeder met haar vriendin over straat. Het had geregend. In die tijd hadden veel straten op de buiten geen verharding. Bij regen werd het modderig. Het luchtalarm ging en mijn moeder ging op de vuile grond liggen. Ja, onder die terreur deden mensen dat. Er vielen doden. Haar vriendin had haar beste mantel aan. Zij ging gehurkt zitten. De bom sloeg in. Niet zo ver. Mijn moeder had niks. Haar vriendin stierf naast haar in korte tijd.
Op een zomerse dag waste mijn grootvader de hond in een teil op een tafel op het terras. Mijn grootvader had jaren dienstplichtige geweest: hij was een v d laatste lotelingen. Hij had ook 4 frontstrepen want tijdens WO1 had hij 4 jaar aan het front gezeten. Daardoor was hij ook licht gehandicapt aan de benen en miste een vinger. Hij kende de oorlog. Plots sprong de hond op en rende de kelder in. Grootouders en mijn moeder volgden. Even later sloeg een eerste V2 in Brasschaat in. Het luchtalarm was niet gegaan maar de hond had het projectiel horen komen.
Mijn vader en mijn beide ooms waren eerder door de Duitsers opgepakt verdacht van verzetsdaden. Alle drie overleefden. Over die gevangenschap heeft mijn vader maar een maal iets gezegd. In Antwerpen was een omleiding. We moesten door een straat die ik als 12 jarige niet kende maar moeder en vader wisselden enkele rare opmerkingen ‘langs hier?’ en over het politiekantoor waar we voorbijreden. ‘Niet aan denken Jean, gewoon voorbijrijden’. Even later zei mijn vader ‘Ja, hier heb ik veel slaag gekregen.’. Het was niet de atmosfeer waarin je vragen gaat stellen en als 12 jarige wist ik amper iets van dat verleden. Nu heb ik spijt dat ik er nooit met mijn vader over gepraat heb.
Toen mijn vader werd opgepakt kwamen de Duitsers ’s avonds aan huis. Mijn ooms, hun vrouwen, de hele familie was daar. Er werd geprotesteert. Vooral de vrouwen verzetten zich. In die periode zetten de Duitsers ook heel jonge sodaten in. Zo’n jonge nazi dacht even de orde te herstellen door met zijn mitrailleur (?) in de vloer te schieten. De tegelsplinters vlogen in het rond. Voor de mannen minder erg, oppervlakkige verwondingen aan de benen. Voor de vrouwen met rok wel erg. Splinters diep in de benen. Een hogere Duitser verwenste zijn jonge rekruut en liet de vrouwen toch wegvoeren voor verzorging.
Ik deed legerdienst in Duitsland. Veel Duitsers (in de kazerne werkten een aantal Duitse burgers) beweerden dat zij of hun vader geen nazis waren. 18 miljoen Duitsers hebben in dat nazileger gevochten. Laat u niks wijsmaken door Duitsers die beweren dat hun vader of grootvader geen nazis waren en enkel hun plicht deden. Dat zeggen ze allemaal!
Die vaders of grootvaders deden hun ‘plicht ‘ met veel enthousiasme en grondig. Zonder medelijden, het waren misdadigers. Die bezetting was terreur en het waren veelal ‘gewone’ soldaten die oorlogsmisdaden pleegden. (Je kan je inbeelden wat het is om vandaag Palestijn te zijn.) Laat u niet wijsmaken dat enkel de SS wreed was. Mijn familie weet wel beter. Ik heb nu Moldaviers als buren. Hard werkende dertigers. In hun dorpen werden tijdens WO2 verzetsdaden gepleegd. Als represaille verzamelden de Duitsers willekeurig een aantal mannen en jongens. Die werden op het dorpsplein opgehangen. Dat gebeurde niet door SSers maar door ‘gewone’ Duitse soldaten. De Duitsers, vandaag steunen ze de israelische bezetting ook enthousiast. Nou ja, bezetters kunnen altijd rekenen op collaborateurs. Over de naoorlogse collaboratie met bezetters zijn ook bibliotheken vol te schrijven.
Ik breng de zomers door in Selles-sur-Cher in Fr. En ken de streek goed. Wat volgt is van daar horen zeggen, van de weinige literatuur en van overblijfselen die ik zag.
Toen de USA in WO1 te hulp kwam ontscheepten ze hun aanvoer in St Nazaire-Nantes. De USA koos de regio van Selles-sur Cher (ssc) over Pruniers tot Romorantin om in sneltempo een basis te bouwen. Ze legden in no-time een spoorlijn van de haven tot Pruniers (of Romorantin?). Ten zuiden van Romorantin kapten ze ongeveer 70 hectaren onteigend bos en bouwden enorme hangars. Hier werden de aangevoerde vliegtuigen gemonteerd en beschadigde (van het front) hersteld. Ze bouwden een erorm slachthuis en de grootste vriesinstallatie uit die tijd.
Grote stallingen waar zo’n 10.000 paarden passeerden voor het front. Om water aan te voeren groeven ze tot de rivier La Sauldre in Romorantin. Ze bouwden ook een gigantische alcohol fabriek ( de restanten werden de voorbije jaren afgebroken). De soldaten kwamen per boot uit de USA en kregen hun opleiding aan boord en in de streek van Ssc. Daarna naar het moordende front. Vandaag rest weinig dat hieraan herinnert. In de hergroeide bossen hier en daar een betonnen vloer. Nog enkele afgesloten gebouwtjes. In enkele zie je nog hoe die jonge soldaten in de bezetting v d muur hun naam gegrift hebben. ‘ xxxx, Oklahoma ….. leaving tomorrow. Hope to come back.’
Velen kwamen nooit terug.
Het belangrijkste overblijfsel is het vliegveld op grondgebied Gièvres/Pruniers. Dat werd, ironisch, door de Duitsers gebruikt tijdens WO2. Nu is het Franse leger er (cadets de l’air) en de lokale aeroclub.
Hier en daar in de streek een klein monumentje. Echt geen grote herinneringen en de jeugd weet haast niets van dat toch wel belangrijk verleden. In 2018 was in het museum van Romorantin een interessante tentoonstelling. Enkele boekjes door lokale mensen geschreven …. Maar een echt boek over die USA periode in hartje Frankrijk, … niet te vinden. Spijtig dat dit zelfs als herinnering zo goed als verloren gaat.