Twee weken voor ik naar Israël reisde om Eva Fastag te interviewen, vertelde ze haar verhaal aan de VRT. In navolging van de prachtige WO2-reeksen Kinderen van de collaboratie en Kinderen van het verzet is er vanaf eind april 2020 Kinderen van de Holocaust. Eva Fastag is een van de twaalf centrale getuigen. Zij is de oudste (103!) en haar verhaal als typiste van Dossin zal vele mensen aangrijpen. Ik kijk alvast uit naar dit waardevolle programma.
Vanaf vanavond 28 april, 21.20 uur op Canvas. Daarna nog zes dinsdagavonden hoogstaande historische televisie op jullie scherm.
Meer info over deze zevendelige reeks vind je via deze link.
Kan je niet wachten? De reeks zal online onmiddellijk volledig beschikbaar zijn, dank VRT! Zie deze link.
Het boek kopen? Meer info via deze link!
Pieter Serrien 
Interessant boek is ook het boek The Chosen van Chaim Potok. In het begin heeft hij het over het verleden. Over de houding, destijds, v d katholieke Polen tegenover de Joodse minderheid waarvan tijdens WO2 het grootste deel door de Duitsers werd gedeporteerd en vermoord. Het boek werd ooit in het NL uitgegeven denk ik. Er bestaat ook een film van The Chosen maar die schenkt amper aandacht aan de eerste hoofdstukken v h boek. Vergeet de film, lees het boek.
Mijn buren zijn Moldaviërs. In hun land gingen Duitse soldaten extreem wreed te werk. We kennen in W-Europa wreedheden als concentratiekampen en Oradour-sur-Glane. Maar wie hier in W-Europa weet waar Babi Yar voor staat? Hoe de Duitsers daar moordden gaat de wreedste verbeelding te boven. In Moldavië en Ukraïne vermoordden de Duitsers willekeurig mannelijke burgers in een aantal dorpen als repressaille als er verzet was. Ze hingen mannen en jongens op de dorpspleinen op en lieten hun lichamen als afschrikking lange tijd hangen. Wellicht is wat daar gebeurde in W-Europa onderbelicht omdat het na WO2 achter het ijzeren gordijn belandde. En in het na-oorlogse West-Duitsland zweeg men er liever over. Wat de Duitsers in O-Europa deden tijdens WO2 verklaart wellicht ook in ruime mate waarom de Soviet-Unie zich bewapende en v h Westen afkeerde. De schrik voor de Duitsers (en hun latere bondgenoten de NATO) zou nog decennia aanhouden bij Oost-Europeanen. Veel Oost-Europeanen begrijpen ook niet dat in Nürnberg enkel leidende oorlogsmisdadigers terecht stonden terwijl de Duitse soldaten na hun wreedheden eens terug in W-Duitsland hun leven gewoon terug konden opnemen. Slechts een kleine fractie van Duitse oorlogsmisdadigers werd ooit vervolgd.