10 december 1944: V2 Victor Driessensstraat Antwerpen

Mijn pa Jules was vijftien jaar en was een beetje ziek die nacht.  Zijn ma Jeanne wilde hem niet in de koude tochtige kelder laten slapen. Mijn grootvader Oscar drong aan en uiteindelijk heeft het volledige gezin (zoals elke nacht) geslapen in de geschoorde kelder onder het huis. Toen de bom viel boog het plafond van de kelder eerst door, om vervolgens door de onderdruk omhoog te gaan en de steunbalk van de schoring viel weg. Gelukkig heeft het plafond niet begeven, maar het hele huis was ingestort. Indien mijn pa was bovengebleven… de schoorsteen lag op zijn bed.

Enkele uren later werden alle vier onder het puin uit gehaald. Mijn pa was nog steeds ziek en ademde moeilijk, zodoende werd hij naar het ziekenhuis gebracht, waar hij later nog bombardementen meemaakte. Zijn buurmeisje werd met dezelfde ambulance vervoerd, maar is later overleden. Een ambulance die al op voorhand onder het bloed zat, bracht hem naar hospitaalbarakken, waar werd vastgesteld dat hij kroep had.

Veel viel er niet te redden van de inboedel. Wat werd opzijgezet uit het puin, was tien minuten later verdwenen door plunderaars. Ze zijn daar vertrokken op “een sloef en een schoen”. De konijnen in hun hok waren meterdiep in de grond geduwd. Ze hebben die nog dagenlang horen piepen.

Uiteindelijk ging het gezin tijdelijk wonen in een appartement in de kelder van het kasteel Schoonselhof. Inderdaad op de begraafplaats, waar mijn grootvader werkte in de administratie. Mijn pa wilde nooit nog wonen in een huis zonder kelder, want je weet maar nooit.