Lieve Eva
Enkele weken geleden deed ik een oproep. Aan alle lezers van ons boek vroeg ik om een brief of kaartje te schrijven voor jouw 104de verjaardag. De mensen van het herdenkingsmuseum Kazerne Dossin sprongen meteen mee op de kar, net als veel leerkrachten.
Het resultaat is verbluffend. Zo veel mensen kropen in hun pen, niet alleen lezers, maar ook allerlei anderen die jou bewonderen. Meer dan 700 brieven en kaartjes mochten we ontvangen! Tomas Baum, de directeur van het museum Kazerne Dossin, overhandigde mij het postpakket.
Kunstwerkjes, gemaakt door lagereschoolkinderen die jouw verhaal hebben gehoord. Persoonlijke kaartjes, geschreven door zestienjarige pubers die diep geraakt zijn door wat jij vertelde. Bijzondere brieven van onder meer een EU-commissaris, de Antwerpse burgemeester, parlementsleden, schrijvers, leerkrachten, oorlogsgetuigen, jongeren, gezinnen…
Mij rest nog enkel mijn brief. Dus ik begin:
Eva,
Ik zie je daar nog altijd zitten, een kleine twee jaar geleden, op een stoeltje in je kamer. Je vertelde over jouw leven, over de gruwel, de moeilijke herinneringen. Je maakte me deelgenoot van jouw verhaal. Zo kon ik het boek schrijven. Jouw verhaal optekenen, was een grote eer. Je nam me mee van Polen, waar je het levenslicht zag op 3 april 1917, tot in Israël, waar je nu al meer dan tien jaar woont.
Ik zie je stappen als tweejarige, tussen je ouders in, op de vlucht voor de armoede en de vervolging. Jullie komen aan in Antwerpen, de stad die jullie nieuwe thuis zou worden.
Ik hoor de verhalen van de eerste Duitse Joodse vluchtelingen die naar België trekken.
Ik voel de paniek wanneer de oorlog ook België bereikt.
Ik bewonder de vastberadenheid waarmee je verzetskrantjes smokkelt. Ik voel de vernedering ten gevolge van de anti-Joodse regels. Ik zie de angst in je ogen bij jouw arrestatie in het Antwerpse Centraal Station en de wegvoering naar Breendonk.
Ik word de dreiging gewaar van de vier hoge muren van de Dossinkazerne en zie je daar zitten aan de typemachine in de Aufnahme. Ik zie jou kijken in de ogen van elke Joodse gevangene die daar met een nummer op een kartonnetje om de hals tot voor jouw tafel wordt gevoerd. Meer dan 25.000 mensen. Slechts iets meer dan 1200 van hen zouden de hel van Auschwitz-Birkenau overleven… Mannen, vrouwen, kinderen… Vrienden, kennissen, buren… Je eigen ouders, je drie broers…
Wat jij deed als verzetsstrijder in Dossin is uniek. Wat zou ik doen als ik in jouw schoenen stond? Die vraag stelden tientallen jongeren elkaar de afgelopen weken tijdens klasgesprekken. “Ik weet niet of ik de moed zou hebben”, was vaak hun antwoord. Jij zegt: “Ik kon het doen. Ik moest het alleen maar willen doen.” Je vervalste de transportlijsten, liet brieven naar buiten smokkelen, vernietigde belastende documenten… Maar vooral: jij zorgde voor de andere gevangenen. Je bood troost op die vreselijke plek, in die wachtkamer van de dood.
Ik bewoner je, Eva. Je bent een heldin, dat heb ik de afgelopen weken maar al te vaak gehoord van jongeren die jouw verhaal leerden kennen. Ik kan hun woorden alleen maar beamen en dat niet alleen omwille van jouw heldendaden als typiste van Dossin. Ook in jouw vertelkracht schuilt iets heldhaftigs. Want telkens opnieuw zie ik je daar zitten en hoor ik jouw verhaal weerklinken, zie ik je weer rondwandelen alsof je maar half zo oud bent… Jouw kracht overweldigt mij. De tranen in jouw ogen tonen me wat geschiedenis echt is. Dank je voor alles, lieve Evi. Het is een eer om jou te mogen kennen.
Een prachtige 104de verjaardag.
Pieter
– – –
Aan alle briefschrijvers: Eva kreeg deze namiddag jullie wensen digitaal te zien. Ze was overweldigd. 700 brieven, dat kon ze niet geloven. Haar dochter Yael legde uit dat in tientallen klassen jonge mensen naar de interviewfragmenenten keken. Ze antwoordde: ‘Dat is goed. De jeugd moet dit weten.’
Dank jullie allemaal. Ik weet dat er nog tientallen brieven en kaartjes onderweg zijn. Jullie hebben Eva het mooiste cadeau gegeven voor haar verjaardag: erkenning.
Blijf haar verhaal vertellen. Binnenkort volgt haar reactie op het grote postpakket dat volgende week richting Israël vertrekt.
Pieter Serrien 
Fantastisch initiatief. Ik merk op dat bijna elk boek van je leidt naar een post-opdracht voor jou. Bewondering ook voor jou dus!
Goedemorgen Pieter,
Wat bent u ook een mooi mensenkind, zo begaafd om met al deze mensen met grote geschiedenis waardigheden, te mogen bezoeken en met ze te praten, wat een begaafd talent, Pieter, voor deze 1e Paasdag wens ik u alle goeds en ga nog lang door met uw onderzoeken, interviews en mensenvriend zijn, met zoveel respect naar anderen, zeer lovenswaard!!!! Dank Pieter voor al uw acties en en blij met uw bestaan. Goede dagen in gezondheid toegewenst, Cornelia
BESTE PIETER DANK U VOOR DIT VERHAAL VAN EVA IK HEB HAAR AL EENS GEZIEN IN DE AFLEVERINGEN OP TV en heb ook mijn wensen aan haar overgemaakt dank zij U SCRIJNEND HET STREKT JE TOT EER WAT JIJ OOK HEBT GEDAAN IN NAAM VAN ONZE FAMILIE EEN VROLIJK EN VREDEVOL PASEN!! oscar vanlooveren
Mooi verwoord Pieter. Een zin is zonder meer de kracht die Eva uitstraalt.
Eva maakt je deelgenoot van haar verhaal.
Dit verhaal mag nooit maar dan ook nooit vergeten of verloren gaan. Grt. Ad Graumans Breda
Outlook voor Android downloaden
________________________________