Gezien: ‘The Tudors’

In een serie van vier seizoenen neemt Showtime ons mee naar de hofhouding ten tijde van de bekendste koning uit de Engelse geschiedenis: Henry Tudor VIII. Deze achtste Hendrik kennen wij uiteraard van zijn liefdesperikelen en de breuk met de Rooms-katholieke kerk. Het is een fictieserie, maar wel een bijzondere.

De intellectuele, zelfingenomen koning wordt geloofwaardig vertolkt door Jonathan Rhys Meyers, die net als de rest van de cast vrij onbekend is. Wat de serie echt goed maakt is de gedetailleerde uitwerking door de bedenker Michael Hirst die we kennen van de Elisabeth-films. Hij geeft een prachtig beeld van het hofleven, inclusief muziek en danspasjes, onvoorstelbare feestmaaltijden, waardevolle kledij en strikte etiquette. Je wordt meegenomen in de ijzingwekkende politiek, internationaal tussen paus, keizer Karel en Frans I, en nationaal, tussen de Privy Council, Schotse rebellen en protestantse delinquenten. De karakters zijn opmerkelijk goed uitgewerkt en de serie draait zeker niet enkel rond Henry. Ook mensen zoals de intrigerende hertog Charles Brandon en de charmante keizerlijke ambassadeur Chapuys worden gevolgd, net als de talloze Thomasen: humanist More, kardinaal Wolfsey, dichter Wyatt, aartsbisschop Cranmer, politieker Boleyn en de indrukwekkende minister Cromwell. De makers nemen een groot risico met het verfilmen van zoveel karakters en je vergeet soms wel eens wie wie is. Maar ja, wat wil je? Vele van de intieme kring rond de koning verloren immers na een tijd hun hoofd of stierven aan ziektes zoals de ‘Engelse zweetziekte’. Het voornaamste resultaat is dat je als kijker kennis maakt met uitzonderlijke figuren die meestal onze geschiedenisboeken ontglippen. De serie draait uiteraard ook rond de vrouwen van de vorst: de katholieke Catherina van Aragon, de mooie Anne Boleyn, de ideale Jane Seymour, de wereldvreemde Anne Von Kleef, de jonge Catherina Howard en de verstandige Catherina Parr.

Kritiek? Die mag er zeker zijn. Zo nemen de schrijvers soms een onbegrijpbaar loopje met de werkelijkheid. Het toevoegen van fictionele karakters stoort niet, maar het onnodig veranderen van historische figuren wel. Zo blijft Henry VIII opvallend jong en gaat hij in het vierde seizoen met een bizar donker stemmetje praten. Andere zullen de makers verwijten dat ze overdrijven met hun stevige porties bloot en geweld, maar uiteindelijk is ‘The Tudors’ een feestelijk en realistisch historisch drama geworden. Het is jammer dat er (voorlopig) geen vervolg komt die de verhalen van het ziekelijke kindje Eduard, ‘Bloody’ Mary en ‘Virgin Queen’ Elisabeth blootlegt. De makers zijn wel bezig met een nieuwe histofictie: ‘The Borgias’.

Meer info vind je op Showtime, Humo en de Wiki van ‘The Tudors’. De serie is vanaf januari 2011 op televisie te bewonderen, elke zaterdagavond op één.