Terug naar het overzicht van V-inslagen
Jos Van Diest (°1917) contacteerde mij een tijdje geleden om zijn getuigenis te delen. Hij was op 5 januari toevallig getuige van de inslag ‘op de toenmalige ondergrondse toiletten’: ‘Ik zie het nog steeds voor mijn ogen. Ik bevond mij op dat moment in de Carnotstraat ter hoogte van de toenmalige bakker Barendse. Na de inslag was alles muisstil voor enkele ogenblikken. Ik werd opgetild en belandde midden op de straatstenen. De ontploffing heb ik niet gehoord. Al de knopen en voering van mijn winterjas waren afgerukt. Even was ik versuft. Na enkele minuten werd ik door Engelse militairen in een ziekenwagen gelegd en naar het Stuivenberggasthuis gevoerd. Ik heb geluk gehad, want enkel mijn beide knieën waren gekwetst. Met een stevig verband werd ik ontslagen uit het hospitaal, want er werden op dat moment verschillende zwaargewonden binnengebracht. Er waren ook doden gemeld. Ik ben thuisgeraakt.’ Er waren die dag veertien doden te betreuren. Het hoge aantal van 160 gewonden bewees dat vele net als Jos geluk hadden gehad.
‘Ik heb er soms nog moeite mee’, verzucht verpleegster Erna Peters (°1924) als ze terugdenkt aan de rampzalige vijfde januari. ‘Als je zoiets meemaakt, vergeet je het van je leven niet meer. Dan mag je nog twintig keer naar een psycholoog gaan, dat gaat er niet uit. Die dag kwam een dokter me zeggen dat er een V1 was neergestort nabij ons huis. Toen ik pauze had, vertrok ik meteen. Ik hield mijn verpleegstersuniform aan, met daarboven zo’n zwart konijnenpelsen frakske. Lopen, lopen, lopen, tot aan het Astridplein. Ter hoogte van de openbare toiletten draaide ik mij om en zag ik ineens een V1 komen: fffffft… Hij viel stil, draaide en kwam recht op mij af ! Nu ga je iets horen waar ik nog altijd geen verklaring voor heb: even later kwam ik bij in de Dambruggestraat. Ik heb het nog met mijn dochter nagerekend, dat is 170 meter verderop! Ik lag te midden van glasscherven, met de hele vitrine van een pelswinkel boven op mij. Die V1 was op die toiletten gevallen en er waren veertien doden. Maar hoe ik het overleefd heb, dat weet ik niet. Ik voelde me heel raar: alles rondom mij leek onwezenlijk en kwam van ver. Nadat ik rechtgekomen was, rende ik naar huis. Ik duwde de mensen opzij. Thuis belde ik aan en moeder deed open. Ze zag me staan in die zwarte konijnenjas, die blonk van de glassplinters, net als mijn haar. Ze zette mij op een stoel, gaf mij een cognac. Ik vroeg: “Wat is er gebeurd?” Zij antwoordde met dezelfde vraag.’
Pieter Serrien 
Ik heb het verhaal aandachtig gelezen. Zelf was mijn moeder, nu 95 jaar, ook verpleegster onder de oorlog, bij Gevaert Mortsel. Na de bommen op Mortsel verzorgde zij er gedurende drie dagen doden en gekwetsten. Zij kan er nog over vertellen alsof het gisteren was.
mijn tante
Waarde heer, ik zoek een foto van de V-bom die in de Van Stralenstraat is gevallen waar mijn grootouders woonden. Met dank.