Afrikaanse Revolutie van 2011? Nee, het wordt vooral warmer in de Arabische wereld. Nieuws over Soedan of Ivoorkust moet wijken voor de straatprotesten in Egypte.
Men vergelijkt nu al met de revoluties in 1979 of 1989. Werkloze jongeren, gefrustreerde ouderen en hongerige vrouwen willen verandering. De confrontaties tussen de betogende bevolking en de dictatoriale leiders is onvermijdelijk. Na de plotse Jasmijnrevolutie in Tunesië, ontploft Egypte.
Via Twitter en Facebook volgt de wereld de gebeurtenissen in Caïro en Alexandrië. Het zijn jongeren die de basis vormen van de opstand, maar de ouderen volgen. Iedereen is het beu. Na dertig jaar onder de knoet, komt het volk op straat. ‘De straat ruikt dat het moment is gekomen’, zegt Rudi Vranx in de Zevende Dag. Ze willen vrijheid en democratie, niet gemotiveerd door politiek, maar door de schrijnende levensomstandigheden.
Als Moebarak valt, is het bang afwachten. Wat doet het leger? Wat doen de buurlanden? Wat doen de VS, Saoedi-Arabië en Israël? Wie vult het machtsvacuüm op? Wij kennen ElBaradei, maar heeft hij wel steun genoeg in Egypte? En wat doen de Moslimbroeders?
De opstand van Tunesië is als de val van de muur in 1989. Een domino valt en de andere… En als het Egyptische machtsblok barst, volgen dan de dictatoriale muren in Jemen, Marokko en Jordanië? En wie weet zelfs Libië, Syrië of Libanon?
Want net als in de jaren tachtig kan alles plotseling veranderen.
Pieter Serrien 
Overzicht in De Standaard over de revolutie.