Terug naar het overzicht van V-inslagen
V2, inslag ter hoogte van woonwijk Hoek 12u15, negen doden en tien gewonden. Er staat een gedenksteen op de Heldenplaats in Boom, waar ook deze slachtoffers worden herdacht. Kurt Van Camp reconstrueerde het verhaal van zijn familie:
Op woensdag 15 november 1944 rond het middaguur was mijn grootvader, René Van Camp (°1914), aan het werk op de steenbakkerijen in Terhagen. Op het grondgebied van Boom werd zowat de hele strook tussen de rivieroever en de hoger gelegen Kapelstraat ingenomen door de wijk Hoek, een bonte aaneenschakeling van fabrieksterreinen, zowel van steenbakkerijen als van scheepswerven. Tussen die terreinen in lag een doolhof van smalle straatjes met tal van kleine arbeidershuisjes.
Om 12u15 werd Hoek opgeschrikt door een enorme explosie, nog geen uur nadat nauwelijks een kilometer verderop een V1 was ingeslagen op de wijk Bosstraat. Dit keer had een V2 zich pal op de woonwijk gestort, waar mijn grootouders en overgrootouders woonden. De ravage was enorm. Acht woningen waren totaal vernield, en 200 huizen in de buurt waren beschadigd. Overal waren ruiten gesneuveld en dakpannen weggeblazen.
Op de steenbakkerij in Terhagen hield mijn grootvader zijn hart vast. De enorme stofwolk die in de verte boven de Hoek opsteeg, deed hem al vrezen dat de bom in de directe omgeving van zijn eigen huis en de ouderlijke woning moest ingeslagen zijn, net op het moment dat iedereen aan het middagmaal zat. Op zijn houten klompen zette hij het op een lopen en haastte zich naar de Hoek in Boom.
Toen hij een poosje later in de wijk toekwam, was het er al een drukte van jewelste. Mensen liepen af en aan en bij het schooltje van de Hoek. Waar hij zelf met zijn gezin woonde, zag hij zijn echtgenote (mijn grootmoeder dus) angstig in de voordeur staan. De ruiten van hun woning waren ook gesneuveld en mijn vader (°17 februari 1943), die op dat moment in de voorkamer in zijn wieg lag, had de glasscherven over zich heen gekregen, gelukkig zonder veel erg. In het voorbijlopen riep mijn grootvader mijn grootmoeder met een angstig voorgevoel toe: “Dat was bij ons thuis!”
Toen hij op de plek kwam waar eens zijn ouderlijke woning had gestaan, trof hij er alleen een immense puinhoop aan. De ravage was enorm en meerdere mensen lagen onder de brokstukken van hun woning. Samen met de toegesnelde nieuwsgierigen begon er een koortsachtige race tegen de klok om hen te bevrijden. Een van de eerste getroffenen die onder het puin vandaan werd gehaald, was zijn zwaargewonde vader, Petrus Van Camp (°1872), die buiten werd gelegd in afwachting van zijn evacuatie naar het hospitaal.
“Zorg eerst maar voor moeder”, fluisterde hij nog, kort voor hij werd afgevoerd naar het Sint-Jan Baptistgasthuis, waar hij diezelfde namiddag rond 15u30 zou overlijden. Voor zijn echtgenote Carolina Spaenjaers (°1874) kon echter geen hulp meer baten. Zij werd levenloos uit het puin gehaald. Hun dochter Anna Van Camp (°1911), die op het moment van de inslag met twee van haar kinderen bij haar ouders was, werd zwaargewond afgevoerd naar het ziekenhuis, waar zij op 6 december zou bezwijken. De vijfjarige Gislena Peelman, dochtertje van Anna, was op slag dood. Haar broertje Erwin (°1943), die door de luchtverplaatsing in zijn kinderstoel onder de schoorsteenmantel was geblazen, werd niet getroffen door het vallende puin en werd door mijn grootvader als bij mirakel ongedeerd teruggevonden en bevrijd.
Bij de buren, het gezin van meestergast Frans Van Camp van de scheepswerf Vergauwen, lieten vijf gezinsleden het leven, wat de balans van deze V2 op negen dodelijke slachtoffers bracht. Tien mensen raakten ernstig gewond. Bij de inslag één uur voordien van de V1 op de wijk Bosstraat waren ook al een dodelijk slachtoffer en acht gewonden gevallen.
De V2 zelf liet een sinister souvenir na: tussen de restanten van de huizen die in november 1944 in puin werden gelegd, wees een verroest brokstuk van de vliegende bom nog jaren later als een beschuldigende vinger naar de lucht.
Tekst is van Kurt Van Camp, waarvoor dank.
Pieter Serrien 