Meer info over het boek

Terug naar het overzicht van V-inslagen

Een uitgebreid fragment uit Elke dag angst over deze inslag publiceerde ik op 13 oktober 2019, exact 75 jaar na het drama. Je kan het via deze link lezen.

De eerste V2-inslag op Antwerpen maakte meteen dodelijke slachtoffers. De raket trof de hoek van de Schildersstraat, Karel Rogierstraat en de Leopold De Waelplaats. De raket had de straathoek weggevaagd: vijftien huizen waren totaal vernield, 28 zo zwaar beschadigd dat ze later moesten worden platgegooid. Nog meer dan 500 woningen hadden lichtere, herstelbare schade. Er vielen 32 doden en 45 zwaargewonden. Hieronder staat een getuigenis uit Elke dag angst.

De getroffen hoek van de Schilder- en Karel Rogierstraat, met op de achter- grond het Museum voor Schone Kunsten.
De getroffen hoek van de Schilder- en Karel Rogierstraat, met op de achtergrond het Museum voor Schone Kunsten.

Het verhaal van Raymond De Mulder

Raymond De Mulder (°1932) woonde in de getroffen Karel Rogierstraat 35, op een steenworp afstand van het museum. Net als vele andere Antwerpenaren was hij die ochtend naar Merksem gegaan, naar de begrafenis van enkele verzetsleden die bij de Duitse aftocht in september waren geëxecuteerd: ‘Spijtig genoeg ben ik er niet geraakt: de bruggen over het Albertkanaal waren opgeblazen en ik kon geen plaatsje in een van de kleine overzetbootjes bemachtigen.’ Op de terugweg hoorde hij op de tram alleen maar praten over de ontploffing in de buurt van het museum: ‘Waar precies? Wanneer? Was het erg? Waren er slachtoffers? De vragen rolden uit mijn mond, maar er kwamen geen antwoorden.’ Raymond hoorde de wildste geruchten over de oorzaak: ‘Iedereen giste, maar niemand wist precies wat er was gebeurd. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis. Maar het ging niet sneller dan de snelheid van de tram. Ik vond dat te traag, veel te traag. Onrust en een vreemd gevoel van spanning maakten zich van mij meester. De toegang tot de Karel Rogierstraat was helemaal afgezet. “Maar ik woon hier!” “Maakt dat ge weg zijt!” Ik had geen identiteitskaart of iets anders op zak waarmee ik het kon bewijzen. Na lang aandringen vond ik toch een politieman die mij doorliet. Hoe dichter ik bij ons huis kwam, hoe meer puin er op de straat lag en hoe minder er van de gebouwen overbleef. Overal waren er wroetende en zoekende mensen. Overal zag ik stof, stenen, versplinterd hout. Ik hoorde het glas breken onder mijn schoenen. Het was alsof ik naar een vertraagde film zat te kijken. En dan die angstige vraag: vader, moeder, zus, waar waren ze?’

Deze slideshow vereist JavaScript.

De twaalfjarige jongen beleefde een ware nachtmerrie: ‘Ons huis stond er nog. Of beter: de voordeur hing uit de hengels en in geen enkel raam zat nog glas. Het dak was ingestort. Ik kon dwars door de verdiepingen heen de lucht zien. Bijna alles in huis was kapot. Even later vond ik vader terug. Hij stond op straat tussen het puin, helemaal bestoft,maar wat rond te kijken.Hij reageerde heel beheerst.“We moeten hieruit halen wat er nog uit te halen valt.”“En moeder? En Yvonne? Waar zijn ze?” “Die hebben ze weggebracht.” Vader vertelde me wat er was gebeurd. Hij zat in de eetkamer zijn krant te lezen. Moeder had op de tafel een teil geplaatst waarin ze Yvonne aan het wassen was. Omdat mijn moeder en mijn zusje zich onder de dakkoepel bevonden, kregen ze de volle lading. Reddingswerkers haalden hen snel van onder het puin. Ze werden eerst naar de hulppost in het museum gebracht, daarna naar twee verschillende ziekenhuizen. Vader en ik ruimden de hele dag puin. Alles wat we vonden, voelde aan als een trofee. Zelfs een stoel met drie poten was goed nieuws. Vader vond het belangrijk dat we de ramen dichtmaakten en de voordeur met een ketting op slot konden doen: “We moeten de plunderaars buiten houden!”’

De straathoek na de eerste opruimwerken. (c) Katoennatie - Frans Claes
De straathoek na de eerste opruimwerken. (c) Katoennatie – Frans Claes

De slachtoffers

Voornaam Naam °Plaats Woonplaats leeftijd m/v
1 Leopoldina Apers Hemiksem Hemiksem v
2 Roger Audiffret Antwerpen Antwerpen 3 m
3 Virginia Colli Antwerpen Antwerpen 47 v
4 Paulina Cordon Antwerpen Antwerpen 68 v
5 Carolina De Cock Antwerpen Antwerpen 41 v
6 Eduard De Jager Antwerpen Antwerpen 4 m
7 Maria De Pauw Ruisbroek Antwerpen 73 v
8 Simone De Raymackers Antwerpen Antwerpen 15 v
9 Raymond De Vos Antwerpen Antwerpen 1 m
10 Alice Du Four Antwerpen Antwerpen 29 v
11 Philomena Janssens Hemiksem Antwerpen 52 v
12 Francisca Lesayere Antwerpen Antwerpen 77 v
13 Gabrielle Montoisy Aubry (FR) Antwerpen 53 v
14 Irena Mortelmans Antwerpen Antwerpen 45 v
15 Mathilde Peys Meerhout Antwerpen 78 v
16 Ludovica Roelandts Antwerpen Antwerpen 64 v
17 Henri Rousselle Antwerpen Antwerpen 50 m
18 Maria Staal Antwerpen Antwerpen 48 v
19 Frans Teurlings Borgerhout Borgerhout 19 m
20 Marcelle Thijsman onb. Antwerpen onb. v
21 Joanna Van Amstel Ost (NL) Antwerpen 65 V
22 Gustaaf Van Boxelaer Aarlen Antwerpen 55 m
23 Edmond Van der Veken Antwerpen Antwerpen 53 m
24 Maria Van Dingenen Olen Antwerpen 44 v
25 Maria Van Dyck Antwerpen Antwerpen 47 V
26 Edmond Van Eeckhoven Antwerpen Antwerpen 35 m
27 Joseph Van Eeckhoven Antwerpen Antwerpen 38 m
28 Edouard Van Lancker Antwerpen Antwerpen 0 m
29 Joseph Van Opdenbosch Erembodegem Antwerpen 52 m
30 Elodie Van de Eynde Niel Antwerpen 55 v
31 Anna Verleyen Borgerhout Antwerpen 51 v
32  Constant  Verleyen  Antwerpen Antwerpen 79  m

Anna Verleyen kwam samen met haar ouders Constant en Mathilde Peys om. Het jongste slachtoffer waas Edouard Van Lancker die op 13 oktober 1944 vijf maanden was geworden. Hij overleed samen met zijn moeder Alice Du Four. Marcelle Thijsman overleed in de Schilderstraat 9, samen met haar éénjarig zoontje Raymond De Vos.

2 gedachten over “13 oktober 1944: V2 Schildersstraat Antwerpen”

  1. auguste gustave Van Boxelaer is geboren te Antwerpen op 8 sept 1889 en NIET te Aarlen
    doodsbrief in mijn bezit Was familie langs moederszijde (Malvina Janssens)

    Beantwoorden

  2. Wij woonden niet ver van de Schilderstraat. Als kind wandelde ik soms met mijn bomma in het parkje rond het museum. Het hoogtepunt van die wandeling was het boothuis. We hielden daar lang stil om naar dat wonderlijk schip te kijken. Ik fantaseerde dat ik daar woonde en met het schip door de lucht zou vliegen. Ik herinner me dat de eerste vliegende bom in de Schilderstraat viel. Wij kinderen dachten direct aan de boot. Maar toen we hoorden hoeveel doden en gekwetsten die V-2 had gemaakt, vonden we dat verschrikkelijk. =enkele weken later was het onze beurt. Er viel een bom in de Haantjeslei, dichtbij de Hertsdeinstraat waar ik woonde. Ons huis werd zwaar dooreengeschud en was onbewoonbaar. Niemand was ernstig gekwetst. Ik ben blij met het ontdekken van het boothuis maar nog meer met uw indrukwekkend verhaal.

    Beantwoorden

Plaats een reactie