derde uitgave (2018)
“Pieter Serrien heeft met grote inzet en gepassioneerde toewijding een cruciale bijdrage geleverd aan het doorbreken van de stilte. Hij tekende de verhalen op die de lezer tot het besef brengen dat Mortsel een lieu de mémoire behoort te zijn voor heel onze gemeenschap en een waarschuwing tegen de donkerste kant van onze menselijke natuur. Het boek helpt derhalve niet alleen om de slachtoffers eindelijk de erkenning te geven die ze verdienen, het is ook aanbevolen lectuur voor iedere mens in de zoektocht naar het maken van een wereld zonder oorlog. Het heeft me erg ontroerd om het verhaal van mijn eigen grootvader te ontdekken in het boek. Deze herinnering bracht mijn moeder er toe om me voor het eerst te vertellen hoe ze die dag aan de hand van haar moeder op uitkijk stond in de hoop om haar halfbroer nog levend te zien terugkeren van zijn werk op ‘de Gevaert’. Ja, geschiedschrijving kan de wereld helpen veranderen.”
Bart De Wever
tweede uitgave (2013)
“Mortsel is een van die zwarte bladzijden uit onze oorlogsgeschiedenis. Collateral damage zou men nu zeggen. Oorlogen beschrijven is in de eerste plaats het leven van mensen tot leven brengen, mensen die door het lot op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn. Pieter Serrien slaagt er wonderwel in om de nog levende getuigen hun verhaal te laten brengen.”
Rudi Vranckx
“De stad Mortsel heeft zich de laatste jaren opgeworpen als een actieve memory maker. Als geboren en gedeeltelijk getogen Mortselaar, met grootouders die getuige waren van het bombardement, kan ik daar alleen maar verheugd over zijn. Als historicus ben ik blij dat de herinnering behalve op piëteit ook gebouwd wordt op de solide grond van historisch onderzoek.”
Bruno De Wever in het voorwoord van Tranen over Mortsel
“Een lezenswaardig en vooral een historisch belangrijk boek dat, na lezing, op geen enkele Mortselse en Antwerpse boekenplank mag ontbreken!”
Den Brabo (lees hier de bespreking)
“Een historisch boek, een boek dat een stukje geschiedenis van ons land brengt onder woorden en indrukwekkende beelden. Het is een meer dan ontroerend verhaal geworden, waar we op een zeer indringende wijze kennis maken met een zeer belangrijk stukje geschiedenis van ons landje, waarbij voor eens voornamelijk aandacht wordt besteed aan het menselijk aspect, het menselijk leed… en minder aan de uitleg dat je aan dit alles kan geven op militair of politiek gebied. Bijzonder sterk en ontroerend boek.”
P. Vandendaele op boekenplank.be (link)
“Ik nam Tranen over Mortsel mee op reis en dacht op 5 april aan wat er zich 70 jaar geleden in Mortsel heeft afgespeeld. Door uw boek en ook door de herdenking, heeft u de overlevenden de kans gegeven definitief de bladzijde om te keren, maar heeft u evenzeer het brede publiek attent gemaakt op dit groot stuk menselijk leed waar om gekende redenen maar weinig aandacht naar uitging.”
Reactie van een lezer
“Het is een heel aangrijpend boek. Mensen vertellen in heel gewone woorden wat er toen gebeurde. Dat maakt het zo doorleefd. Dit boek zouden alle politici die pro-oorlog zijn, moeten lezen…”
Lut de Rudder op seniorennet (lees hier de volledige recensie)
“Pieter Serrien vouwt de indrukwekkende, confronterende verhalen als het ware in elkaar, om ze per getroffen locatie te vertellen. Een prachtig en aangrijpend boek, ook voor wie Mortsel niet kent.”
Recensie op leestafel.info
“Dankzij de vele verhalen van de overlevenden heeft de auteur een goed leesbaar boek geschreven waarbij je het gevoel hebt dat de getuigen hun vaak afschuwelijke verhalen aan de lezer zelf vertellen. Het boek geeft een haast vergeten episode uit de Tweede Wereldoorlog weer de aandacht die een drama als dit toebehoort.”
Mia van den Berg op Go2War2.nl (lees hier haar volledige recensie)
eerste uitgave (2008)
“Dit is niet zomaar een boek over het bombardement op Mortsel. Dit is een boek over het proces waarbij kinderen van toen hun verhaal vertellen aan kinderen van nu.”
Burgemeester Ingrid Pira in het voorwoord van Tranen over Mortsel
“Historicus Pieter Serrien vlocht de verschillende verhalen tot een meeslepend boek. Niet evident, want herinneringen zijn persoonlijk en onderhevig aan de tijd. Tranen over Mortsel is dan ook niet zomaar een boek geworden.”
Metro, maandag 2 maart 2009, p. 9 (lees hier het volledige artikel)
“Het is niet zo maar een boek over de oorlog geworden, maar een boeiende getuigenis van wie het nog heeft meegemaakt. ‘Ik ben als een regisseur te werk gegaan. De jongeren bezorgden mij de verhalen, ik moest er een geheel van maken’, vertelt Pieter. De jongeren van nu zullen de verhalen verder vertellen.”
Het Nieuwsblad, donderdag 9 oktober 2008 (lees hier het volledige artikel)
“Tranen over Mortsel is een prachtig en ontroerend boek geworden, dat misschien over geschiedenis gaat, maar toch vooral over mensen.”
Sint-Aloïsiusschool Mortsel (lees hier de volledige bespreking)
“Het was niet de bedoeling om een wetenschappelijk boek te schrijven. Het is geen verslag van wat er is gebeurd en het gaat niet om de context van de oorlog of wie schuldig was aan het bombardement. Het is een boek dat de herinnering wil bewaren aan de mensen die het bombardement hebben meegemaakt. Zowel zij die het hebben overleefd als zij die erin gestorven zijn.”
Interview met Gazet van Antwerpen, woensdag 1 oktober 2008, p. 22 (lees hier het volledige artikel)
“Pieter Serrien nam de zware taak op zich deze rijke oogst onder te brengen in één schuur: Tranen over Mortsel, een geschiedenisparel zonder weerga. Gedurende drie maanden werkte hij zonder ophouden als een kluizenaar aan de honderden interviews. Zijn empathie, het vermogen zich in te leven in verhalen van gewone mensen, kwam tot uiting in Tranen over Mortsel.”
Marcel Pira in 2640 actief, juni 2009, p. 8 (lees hier het volledige artikel)
“De voddenraper en René zouden echter nooit zo mooi van een geschiedenis voorzien zijn, zonder Tranen over Mortsel. Het boek dat net op tijd mijn kant op kwam. Ik kan Pieter Serrien, historicus en auteur van dit schitterende werk, dan ook niet uitdrukkelijk genoeg bedanken voor het voedsel dat hij mijn boek gegeven heeft.”
Auteur Bart Vercauteren in het dankwoord van zijn boek Het graf van de voddenraper
“Wij willen je feliciteren met je boek. Ik zei gisteren nog tegen mijn vader dat ik Tranen over Mortsel nog eens wil lezen en hij antwoordde: ” ik ook”. Dat zegt genoeg hé, hij die NOOIT boeken leest.”
Simone Colebunders, dochter van Fernand, die het bombardement meemaakte in de Guido Gezelleschool
“Het is een meer dan ontroerend verhaal geworden, waar we op een zeer indringende wijze kennis maken met een zeer belangrijk stukje geschiedenis van ons landje, waarbij voor eens voornamelijk aandacht wordt besteed aan het menselijk aspect, het menselijk leed… en minder aan de uitleg dat je aan dit alles kan geven op militair of politiek gebied. Bijzonder sterk en ontroerend boek.”
Lezersrecensie op Bruna.nl
“In het rusthuis waar ik werk, kwam ‘het bombardement’ veel aan bod in gesprekken of papieren over de levensloop van onze mensen. Na een aantal gesprekken ‘wisten we het onderhand al wel’. Toen dit boek uitkwam ging het bij ons dan ook goed rond, de meeste hebben met dit bombardement rechtstreeks te maken gehad. Uiteindelijk kwam het in mijn handen, na snel even doorgebladerd te hebben, heb ik onmiddelijk zelf gekocht. Wat een mooi boek, dit gaat niet over de grote oorlog, maar over de mensen (de meeste kinderen toen) die er zelf middenin zaten. Hun eigen herinneringen over die dag. Als gesprekken nu over ‘het bombardement’ gaan, probeer ik dit keer echt te luisteren, en zal ik nooit meer denken “nu weet ik het onderhand al wel” Want, wat weten wij er werkelijk van?
Dit boek verplaatst je even naar die dag, willen of niet…”
een andere online recensie (eci.be)
Andere persartikels
“Om die gruwelijke dag nooit te vergeten, heeft Pieter Serrien een historische wandeling uitgewerkt die start aan de geviseerde Erla-fabriek en eindigt op de begraafplaats aan de Kerkstraat waar de slachtoffers van het bombardement begraven liggen. Op de belangrijkste plaatsen langs het parcours staan platen met uitleg over die verschrikkelijke dag. ‘Sinds ik dat boek heb geschreven, wandel ik niet meer op dezelfde manier door Mortsel. Achter elk gebouw zit voor mij een verhaal’, zegt Pieter, die gisteren aan de leerlingen uit het zesde jaar van het Atheneum Mortsel en enkele getuigen een rondleiding gaf langs de nieuwe wandelroute. Allemaal zijn ze erg onder de indruk van de wandeling. ‘We zijn nu toch al een tijdje bezig over het bombardement op school, maar deze wandeling is heel bijzonder’, zegt Anke. ‘De verhalen die de getuigen hier doen zijn bijzonder indrukwekkend.’ Ook Nele is onder de indruk. ‘Ik heb er al veel over gelezen in het boek van Pieter, maar hier nu staan, dat pakt je wel.’ “
Over de historische wandeling in: Het Nieuwsblad en De Standaard, zaterdag 3 april 2010 door Nicolas Naets.
Pieter Serrien 
Mijn mama, was toen 11 jaar, zij en haar zus waren die dag thuis. Mama was niet naar school omdat ze ziek was. Omdat het die dag zonnig weer was, waren ze een beetje in de tuin gaan zitten. Mijn grootmoeder was op de tuintjes van den akker aan ’t werken, dus ze waren onder hun getweeën thuis.Mijn ma kan het zich nog herinneren of het was gisteren gebeurt. Hevige inslagen, er vlogen lichamen tot bij hen in de tuin. Ze renden naar de kelder, maar ’t noodlot wilde dat er toen 2 huizen op hun huis terechtgekomen zijn. Toen er hulp kwam om hen te bevrijden moesten ze via ander kelders van de buren een weg zoeken om terug onder het puin uit te geraken. Mijn ma kan nog altijd met afgrijzen vertellen wat ze toen allemaal zag. Iemands gezicht half weg, vele doden. Dit tragisch oorlogsgebeuren heeft zoveel impact gehad, mijn ma is enorm gevoelig, emotioneel, is altijd heel bang geweest, heeft een hekel aan ziekenhuizen, alleen al schrik om gewonden of dode mensen te zien passeren. Doorheen mijn jeugd heb ik het verhaal zo dikwijls horen vertellen. Zij waren met 14 kinderen thuis, maar de meesten waren al uit huis (gehuwd), of waren die dag uit werken. Zij hadden een heel groot huis, maar moesten het achteraf ruilen voor een kleiner huis. Zij hebben het lang moeten doen met juist de hoognodige meubels die ze kregen van de ‘geteisterden’. En ik geloof dat het al jaren 50 was dat mijn grootvader (mijn oma was intussen al gestorven) een kleine som geld kreeg voor de geleden schade. Maar dit was slechts een habbekrats. Nu met de 75-jarige herdenking, denkt ze er nog dikwijls aan en dan vloeien de tranen rijkelijk. Ik hoop dat wij het nooit meer moeten meemaken want ik denk dat het verschrikkelijk moet zijn.😢