1976 was een rampjaar voor de volksrepubliek China. Op 8 januari stierf de populaire premier Zhou Enlai. Duizenden rouwenden verzamelden elke dag op het Tiananmenplein, waar ze gewelddadig werden ontzet. Enkele maanden daarna zou ook de legerleider Zhu De het loodje leggen en uiteindelijk op 9 september stierf Mao Zedong aan parkinson. Voor vele Chinezen leek het einde der tijden aangebroken. Het leek of de hemel het mandaat om het Chinese volk te leiden had teruggetrokken. De tijd voor een nieuwe dynastie was aangebroken.
In de nacht van 27 op 28 juli van dat jaar beefde de aarde plots in de stad Tangshan, in de provincie Hebei. Meer dan een kwart miljoen mensen werden dood uit het puin gehaald. De zwaarste aardbeving uit de twintigste eeuw.
Tangshan Dadizhen is het verhaal van een jong gezin met een tweeling uit Tangshan. Zij worden plots slachtoffer van de aardbeving – die erg realistisch is verfilmd. De jonge moeder ziet hoe haar twee kinderen samen met hun vader verpletterd geraken in een instortend gebouw. Tijdens de reddingsactie van het Rode Leger vindt de moeder haar zoon en dochter. Ze leven beide nog maar liggen gekneld onder een zware betonnen balk. De reddingswerkers weten dat ze maar één van hen kunnen redden, de moeder moet kiezen. Een onmogelijke keuze, die de rest van de film kleurt.
Deze film vertelt een episch familieverhaal dat dertig jaar Chinese geschiedenis doorloopt. Het begint in 1976 waar de Rode Gardisten van Mao hun door de Culturele Revolutie geschonden reputatie opblinken. Je ziet hoe China steeds moderner wordt tot aan een tweede zware aardbeving in 2008 in Sichuan. Misschien gaat de Chinese cinema zich niet meer bijna exclusief op de oude geschiedenis focussen?
Meer info? De Amerikaanse website van de film en de trailer op IMDb.
Pieter Serrien 