Is het wel mogelijk om recente geschiedenis in een film te gieten? En waarom zouden Amerikanen en Britten een film maken vanuit het Irakees perspectief?
House of Saddam vertelt het verhaal van Saddam Hoessein in Irak. Het Amerikaanse HBO en de Britse BBC trokken naar Tunesië om daar in de luxehotels de opkomst en neergang van de familie Hoessein te verfilmen. Het resultaat is een geloofwaardige, intrigerende miniserie.
Vanaf de eerste aflevering leren we Saddam kennen als een echte vader, een leider van zijn volk. Maar al snel stort hij zijn land in een zware crisis: hij verklaart de oorlog aan Iran, waar ayatollah Khomeini de revolutie deed losbarsten. Van de oorlog krijgen we niet veel te zien, deze miniserie is eerder een speelfilm. Aan de hand van interviews met het personeel en een uitvoerige research reconstrueren de makers de personencultus rond Saddam. Al in de eerste aflevering zien we hoe hij als een echte dictator gevaarlijke paranoia wordt.
In de tweede aflevering over de Golfoorlog en de derde aflevering over de jaren negentig komen de zonen van Saddam Uday en Qussay op de voorgrond, terwijl de naaste medewerkers van de dictator elk op hun beurt in ongenade vallen. Uday is een drugverslaafde, geschifte verkrachter en moordenaar. Qussay is de charmante, koele leider. Het lijkt wel een cliché uit een maffiafilm. De laatste aflevering gaat over de huidige Irakoorlog. De makers blijven voorzichtig weg van de oorlog zelf en blijven focussen op de verhalen van de familie van Saddam.
De miniserie is een karakterstudie van Saddam Hoessein en een portret van zijn familie. De rode draad is de angst, de bloedige vuist waarmee de dictator zijn land 24 jaar onderdrukte.
Scenarist Stephen Butchard in Humo: ‘Wat we in ieder geval níét wilden doen is ‘m neerzetten als een pure man of evil. Daar kan je dramatisch gezien namelijk niet zoveel kanten mee op. We hebben hem wat meer diepgang gegeven door te laten zien waar hij vandaan kwam, wat ‘m motiveerde, welke rol de bewogen geschiedenis van Irak in zijn leven speelde. Toen Saddam in 1979 de macht naar zich toetrok, omringde hij zich meteen met familieleden en bloedverwanten om zijn machtspositie veilig te stellen. Hij wilde alleen mensen om zich heen die hij voor de volle honderd procent kon vertrouwen. Maar zoals te verwachten was, sloeg dat algauw om in regelrechte paranoia, zodat hij op het eind niemand meer vertrouwde. Zelfs zijn eigen familieleden vreesden voor hun hachje.’
Meer info? De website van HBO en de recensie van Humo. House of Saddam was in januari 2010 te bewonderen op Canvas.
Pieter Serrien 